Powszechna Deklaracja Praw Człowieka
Dokumenty, Prawa człowieka | 3 sierpnia 2010
Powszechna Deklaracja Praw Człowieka jest pierwszym międzynarodowym dokumentem, który chroni prawa człowieka. Prace nad nią zaczęły się w 1947 roku, a oficjalnie została uchwalona przez Zgromadzenie Ogólne Organizacji Narodów Zjednoczonych 10 grudnia 1948 roku. Bez wątpienia na jej powstanie i ostateczny kształt wpływ miały wydarzenia II wojny światowej i ogrom zbrodni nazistowskich.
Kolejną przyczyną, przez którą Powszechna Deklaracja Praw Człowieka stała się dla ONZ priorytetem był fakt, że ustanowiona w 1945 roku Karta Narodów Zjednoczonych tylko ogólnie dotykała tematu praw człowieka. Dlatego rozpoczęto prace nad Deklaracją, która miała odtąd stać na straży wolności i godności obywateli świata. Prace nadzorował Kanadyjczyk John Peters, a dużą rolę w propagowaniu dokumentu miała Eleanor Roosevelt.
W Stanach Zjednoczonych Deklaracja została przyjęta jednogłośnie. Kolejnym krokiem było więc wezwanie wszystkich Państw Członkowskich do uznania zapisów Deklaracji, rozpowszechnianie ich i objaśnianie. Tylko 8 państw pozostawiło tę kwestię bez odzewu: Arabia Saudyjska, RPA i kraje komunistyczne – w tym Polska.
Największym mankamentem Deklaracji było to, że została ona ustanowiona jako rezolucja, nie miała zatem charakteru prawnego. Nie stanowiła wiążącego prawa międzynarodowego. Teraz także Deklaracja obowiązuje powszechnie jako prawo zwyczajowe. W 1966 roku na podstawie tego dokumentu przyjęto szereg traktatów międzynarodowych, a w kolejnych latach dołączono do nich kolejne.
Powszechna Deklaracja Praw Człowieka obejmuje 30 artykułów, mówiących m. in. o równości wszystkich ludzi, ich prawie do życia, do własności, do własnych poglądów i wyznania oraz do uczestnictwa w życiu publicznym i społecznym.